For the money...

Pondicherry, 13 februari, 17:00 uur. Voor me op de grond ligt een schaars geklede Indiase dame, op een groot spelbord. Ze draagt een klein topje en daaronder een kanten string. Met zwart omrande ogen kijkt ze op. Of ik even wat talkpoeder over haar lichaam wil strooien. Maar natuurlijk! Als sneeuwvlokjes valt het poeder op haar donkere huid. Het ziet er mooi uit. Maar mijn hemel waar ben ik nu weer beland? denk ik bij mezelf. De dame in kwestie is mijn couchsurf host. Nahid heet ze. Nahid is 22 jaar en woont eigenlijk al sinds haar 13e op zichzelf. Ze is model, werkte voor NGO's en geeft met haar zwarte band karate zelfverdedigingslessen aan meisjes en vrouwen in heel India. Naast mijzelf host ze ook de Amerikaanse Shalev. Shalev is behalve fulltime backpacker fotograaf. En behalve Nahids gast is hij tevens haar minnaar. De twee houden pikante fotoshoots waarbij ze af en toe hulp nodig hebben. Om memorycards aan te geven aan Shalev die zichzelf op de kast heeft gepositioneerd of dus om talkpoeder te strooien op haar naakte lijf. En ja wie ben ik om dat te weigeren...

Nahid is een echte socialite in het Franse Pondi. Haar telefoon rinkelt nonstop en ze neemt op in Engels, Frans of Hindi. 'Hellooo banana! Ca va? Yes. When are you here? Haan... haan...  Ok see you darling!' En, ze is een salsakoningin. Ze sleept ons mee naar salsa avonden waarin Indiers en expats samen de sterren van de hemel dansen. B-boy Shalev heeft zo zijn bedenkingen bij de swingende stapjes, maar ik kan mijn geluk niet op. En gelukkig zijn met name de Indiers niet bang een meisje ten dans te vragen. Dus voor ik het weet draai ik eindeloos veel rondjes in de armen van Raveen, een heel ervaren danser die zo goed leidt dat ik niet eens hoef na te denken over waar ik mijn blote voeten zet. En dan is er Adi... Deze gezette dandy houdt van zogenaamde 'show off' salsa (zijn woorden), in mijn ogen een soort spicy latin meets Vogue. Wild zwaait en draait hij zijn armen in de lucht terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik doe mijn best hem bij te houden, maar ik krijg het beeld van een baltsende kraanvogel niet uit mijn hoofd en kan af en toe mijn lachen niet inhouden. Maar voor Adi is het bittere ernst. 'Whats wrong??' vraagt hij bijna verontwaardigt. Aan het einde van de avond ben ik duizelig en heb ik blaren op mijn voeten, maar wat was het een feest.

Behalve op de dansvloer breng ik ook tijd door achterop de motor, bij Naveen. Naveen is een vriend van Nahid. Ook hij kent zijn salsapasjes, maar bijna nog leuker, hij heeft een prachtig mooie Royal Enfield Thunderbird. Ik ben niet echt een motormeisje, maar dit exemplaar is wel bijzonder fraai. Ik vind het heerlijk om achterop door de straten van Pondi te scheuren. 's Ochtends vroeg zwaai ik vrolijk naar ashrambewoners die in hun witte gewaden uit het raam hangen. Met zure gezichten wijzen ze op hun oren. Ik snap het wel, dit brullende monster verstoord natuurlijk hun stille ochtendrituelen. En normaal irriteer ik me er ook aan, maar eenmaal achterop klinkt het toch anders. Naveen en zijn motorvrienden willen een Pondicherry motorclub oprichten. Ik heb de naam Cherry Angels al gepitcht maar de heren waren niet onverdeeld enthousiast...

Indo Pride

Niet alleen sleept Nahid ons mee naar feestjes, ze helpt Shalev en mij ook aan werk. Een vriend van een vriend heeft een klus voor ons. Fijn om wat van de aan feestjes, drank en koffies uitgegeven rupees terug te verdienen! Maar hoe precies is wat onduidelijk. Iets met een evenement waarvoor de organisatie blanke mensen wil. We krijgen omgerekend zo'n 40 euro voor iets van drie uurtjes werk. Heel belangrijk: we moeten er rijk uitzien. Door de telefoon hoor ik regelmeneer Dev tegen Nahid zeggen: 'yesss its good if the lady looks sexy! And she should look expensive, like going to a club.' Hier gaan mijn beenharen natuurlijk recht van overeind staan. Maar goed, alles voor het avontuur. En de rupees.

En zo belanden Shalev en ik op maandagmiddag in de bar van een heel chique hotel. Hij in pak, ik in een jurk, hoge hakken en vol in de make-up. We worden gebriefd.

Dev: 'You are representatives from Indo Pride coal mining in Indonesia.'

Wij: 'What???'

Dev: Ok lets practise. So which company are you from?

Wij, braaf: 'Indo Pride?'

Dev: 'And what do you do?'

Wij: 'We have oil mines.' (Of hebben we het hier over een gayrights organisatie? De foute grappen over deze naam voor een miningbedrijf laat ik aan jullie eigen verbeelding...)

Dev: 'Nooo, coal mines!! In Indonesia. Oh and Shalev you have to make a speech.

Shalev: 'Wait, what?? What speech?'

Dev: 'Never mind, just say anything. You can read some parts from the website.'

Ik: 'And what do I do?' Dev: 'Nothing. You just sit there and look pretty.' (Ha fijn, ik reduceer mijzelf graag tot vrouwelijk sierobject. - ok ok eigen schuld natuurlijk)

Weldra zullen wij dus als reps van Indo Pride Indonesia de meetingroom betreden waar een conferentie gaande is. Eerlijk: ik ben een beetje zenuwachtig wanneer we in de lift naarboven gaan. Het kost bijzonder weinig fantasie om van deze situatie iets heel anders te maken. De argeloze backpacker, onder de belofte van wat rupees op hoge hakken in een jurk gehezen in een duur hotel... Mam, pap, zijn jullie niet trots op jullie dochter?

Boven halen we nog een keer diep adem en stappen de meetingroom binnen. En wat er dan gebeurt... een staande ovatie van ruim vijftig Indiers. Door een haag van klappende mannen lopen we naar voren. De regelmeneer stelt ons voor: Mr. Tim (Shalev is te moeilijk) en Miss Djanna, from Indo Pride Indonesia. Shalev houdt zijn speech (hapsnap fragmenten van de website van het bedrijf voorgelezen van zijn telefoon, ondere andere over de values van het bedrijf: honesty...) en ik doe mijn best om stil te zitten, mooi te zijn en -heel belangrijk- om niet de hele tijd in lachen uit te barsten. Er volgen nog een paar andere speeches in Tamil, ik mag een lootje trekken en dan volgen de echte minutes of fame: het fotomoment. Iedereen komt ons een hand geven en wil op de foto. Een meneer zegt in alle ernst terwijl hij mijn hand schudt: 'Thank you. You are a queen.'

Terwijl ik daar zo zit gaat er van alles door me heen. De situatie is zo absurd dat ik de hele tijd moet lachen. Maar onder mijn gegiechel woelt het ongemak. Geloven deze mensen echt dat wij representatives uit Indonesie zijn? Of maakt het eigenlijk helemaal niet uit wie we moeten voorstellen, zo lang we maar blank zijn? En wat vind ik erger, de leugen of de stauts die ik aan mijn huidskleur ontleen? Dan toch dat laatste. Het voelt alsof ik met mijn hoge hakken zo in de voetsporen van onze koloniale voorouders stap. Of erger nog, dat ik me voor wat geld laat gebruiken in die fabel van witte mensen zijn belangrijker. Kom maar op met de lippenstift en hakken, voor die paar rupees doe ik mijn blanke dansje. Misschien is dat wel wat het meeste wringt. Die koloniale voetsporen zijn in feite onvermijdelijk, zeker in mijn geval in Indonesie. Ik reis immers mijn voorouders achterna. Maar belangrijker is wat je daarbinnen doet. En mijn rol als Indo Pride representative voelt behalve hilarisch en onwerkelijk toch ook een beetje als een actief aandeel in dat perverse idee van blank = meer waard. OF.... maak ik het dan te zwaar? Als ze hier wat blanken willen invliegen om een evenement wat meer chachet te geven, wie ben ik dan om daar zo moeilijk over te doen? Goed, ik breek mijn hersenen hier nog even verder over. Ik ben in elk geval heel benieuwd wat jullie brave kijkbuiskinders hiervan denken. Oh, en voor de volledigheid van het avontuur, en de hersenspinsels: wanneer Shalev en ik na afloop samen proosten op onze performance is daar natuurlijk de vraag: 'would you do it again?'. En dan het onvermijdelijke antwoord: 'Well, for the money...'

Up next...
Na een week highlife in Pondicherrie is het tijd voor wat zingeving. En stiekem compensatie voor mijn Indo Pride verleden? Ik ga vrijwilligerswerk doen op een organic farm in Kodaikanal. Lekker met de handjes in de klei, terug naar de organic basis van moeder aarde. Of toch meer doodnerveus tussen de beestjes op goed geluk groene plantjes uit de grond trekken? Deze stadse dame weet natuurlijk geen babywortelplantje van onkruid te onderscheiden, en betekent organic niet dat er juist heel veel wormen en spinnen rondlopen? Hoe mij dit vergaat lezen jullie volgende keer. Alvast een tipje van de sluier: ik ga uit de kleren tussen de broccoli (deze keer voor gratis), vind in een reuzeplumeau mijn beste vriend en waag me aan een heel pijnlijke weddenschap.