Indiaaaaaa

Donkere bebaarde en besnorde gezichten, vrouwen in sarii's, indringend starende ogen... en tot mijn opluchting een paar blanke gezichten. Ik zit in het vliegtuig van Yangon, Myanmar naar Chennai, India en ik denk: Werkelijk Janna, heb je na al die maanden reizen nog steeds een onbekend blank gezicht nodig om je een beetje op je gemak te voelen?? Eerlijk: ik maak me best een beetje zenuwachtig voor het reizen in India. Van alle kanten regent het waarschuwingen. Totale overprikkeling van de zintuigen, grijpgrage handjes op zoek naar borsten, billen en portomonnee, leproze bedelaars die je op elke straathoek aanklampen... en dat allemaal *spannend muziekje*... als vrouw alleen. Kan ik dit wel aan??

Als ik die nacht in Chennai aankom weet ik niet wat ik zie. Het is 12 uur, maar het lijkt spitsuur. Het Indonesische en Birmeze verkeer is kindergarten vergelegen bij deze mayhem. Allerlei voertuigen racen langs elkaar heen om vervolgens vast te raken in een enorme opstopping. Waar ook maar een halve meter ruimte is duwt een tuktuk, bus, auto, vrachtwagen, motor, fietser of koe zichzelf naar voren. Overdag is het zo mogelijk nog erger. En bij een wandeling door Chennai begin ik te begrijpen wat mensen bedoelen wanneer ze zeggen dat India 'something else' is. Tussen de uitlaatwolken van dat razende verkeer lopen vrouwen in de mooiste felgekleurde sari's met goud- en zilverstiksels. Koeien grazen in bergen ranzigheid, mensen slapen of bedelen in de goot. Iemnd verkoopt fruit en kokosnoten naast het open riool waar het grijsgroene water een misselijkmakende luft verspreidt. Maar twee stappen verder ruik je alleen nog maar zoete bloemen en wierook, want opeens sta je tegenover een psychedelisch ogende hindu tempel met mythische figuren die je met hun uitgestoken tong en bolle ogen aanstaren. Denk hierbij de brandende zon en een costant toeterconcert in alle toonsoorten. De twee uitersten van het spectrum: het komische gepiep van de tuktuks dat doet denken aan een badspeeltje en het zenuwslopende getoeter van bussen waarbij je zweert dat de Titanic je op de hielen zit - geen grap. Je snapt dat ik na 2 uurtjes lopen met wat asperientjes in bed ben gaan liggen.

Het is inmiddels bijna twee weken later. Ik ben voor mijn gevoel nog steeds niet helemaal geland in deze wondere wereld, maar ik vermaak me heel goed. En het moet gezegd worden: ik heb me nog geen moment onprettig of onveilig gevoeld. De mensen zijn aardig, soms een beetje afstandelijk (vergeleken met de Indonesiers vooral) maar ik heb me laten vertellen dat dat verlegenheid is.

Na twee dagen Chennai zet ik koers naa Mahabs. Dit is een relaxt vissersplaatsje met veel guesthouses, barretjes en restaurants. Op het menu pizza, pasta en cappuchino's, op straat verstokte Franse toeristen in wapperende gewaden die elk jaar terugkomen of gewoon niet mer weggaan. Ik kom hier eigenlijk voor een nachtje, om wat eeuwenoude tempels te bewonderen. Maar drie dagen later ben ik er nog steeds. En in die dagen heb ik vooral de neus van mijn surfboard gezien. Een groepje jonge vissers heeft een paar jaar geleden hun netten in de boom gehangen en een surfschool opgericht, vandaar. Uiteindelijk blijf ik er een week.

Mahabs is zoals gezegd relaxt, binnen de heftigheid van India waarin het supermooie hand in hand gaat met het supervieze. Huizen in de oude visserskolonie zijn roze, paars, geel, groen, blauw, oranje. En wanneer de zon ondergaat kleurt de lucht net zo paars en roze als de muren. Op straat tekenen mensen felgekleurde bloemachtige figuren voor hun deur voor good luck in hun huis. Maar daarnaast liggen koeienvlaaien en andere zooi (ondanks het eeuwige gesweep van de vrouwen). De rand van het strand stinkt meestal naar poep en gedroogde vis. En wanneer het donker is neem ik voor de verandering niet de short cut door het kleine steegje naar huis, omdat ik dan niet zie of ik met mijn slipper in dat gebruikte maandverbandje stap dat er al een vijf dagen ligt. Maar goed, dat houdt het spannend denk ik dan maar. Verder is het heerlijk aan of in zee, en vind ik het een feest om bij een van de tea shops op straat chai te drinken. De mannetjes bereiden dat door heel snel de melk en de thee van grote hoogte in elkaar over te gieten. Heel sierlijk en efficient ziet het er uit.

Ook ontmoet ik in Mahabs leuke mensen, vaak in het water. Samen met de Duitse Tine surf ik en doe ik yoga op het strand. Wanneer we 's ochtends vroeg het water in gaan komen de eerste vissers net terug met manden vol vis en krab. Ter plekke kopen we twee vissen: lunch! Ook is daar de Duitse Holli. Een NLP beoefenaar die helemaal thuis is in de spirituele healing en energiemassages en wat niet al. Holli wil me na een avond uit eten ook wel een yogalesje geven. Maar, waarschuwt hij, dan kunnen we daarna geen intimate relationship meer hebben want dat mag niet tussen teacher en student. Dat ik me dat wel besef... Hiervan raak ik zo in de war dat ik maar zeg 'Ok, never mind then, lets just stick to surfing.' Hiermee dus zeggende dat ik een intimate relationship met hem wil maar dat wil ik helemaal niet en ooh paniek!! Was dit een staaltje NLP / energie manipulatie van zijn kant?? Gelukkig is het kleine Mahabs groot genoeg om elkaar niet meer tegen te komen.

Hoe fijn Mahabs ook is, na een week is het tijd om verder te gaan. Op naar Pondicherry. Deze oude Franse kolonie staat bekend om de hoeveelheid ashrams met bijbehorende westerlingen (vooral Fransen) in witte kledij. Absoluut moederschip is natuulijk de ashram van Mother en haar new age hippie 'humanity is one' microsamenleving Auroville (hierover later meer). En laat het maar aan de Fransen over om hun oude kolonie vol te stoppen met luxe, westers ogende bars waar je je kan laven aan de beste koffies, croissants, baguettes, wifi en wijn. Ik zal hier behalve geld uitgeven aan deze luxe ook mijn eerste eigen rupees verdienen en salsa dansen zoals nooit tevoren. Jawel, op de exotische latin klanken zwierend in de armen van een Indier. Wie had dat gedacht! Dus: wordt vervolgd.