It's the journey, not the destination... (Sulawesi / Sumatra)

... that counts. Het is het gevleugelde motto van Marieke (Belgisch reisgenootje) en mijzelf. Een vreselijk cliche maar toch troostrijk als je tijdens een uren lange tocht in een soort kano op zee ontdekt dat een van de zijdrijfbalken kapot is, of als je per ongeluk een kaartje hebt gekocht voor iets wat lijkt op een vrachtschip.

Een zeer memorabele journey was de busrit van Rantepao (Tana Toraja, Sulawesi) naar Ampana. Sowieso zijn bussen hier bijzonder, want altijd voorzien van muziek en vaak ook van knipperende lichtsnoeren in allerlei kleuren. Groen, blauw, paars... heel vrolijk. De rit van Rantepao naar Ampana was lang (20 uur voor maar liefst 300 kilometer), extreem bumpy (soms is er gewoon even geen asfalt in de bergen) en luid. De buschauffeur draaide zijn eigen playlist van weeige indonesische ballads waar je spontaan diarree van krijgt afgewisseld met een soort lokale happy hardcore. En dit in ongeveer tien liedjes op repeat. In de bus zat ook een Amerikaan, Toshi. Bij elke stop (en dat zijn er veel: voor eten, voor snacks kopen, voor nog meer eten, voor even hallo zeggen tegen de familie om de hoek, voor een pakketje afleveren, nog meer eten, voor mensen oppikken, voor mensen afzetten, voor eten...) ging Toshi er vermoeider en getergder uit zien. Wat bleek, zijn buurman zong elk liedje word voor woord mee. In een hele hoge tweede stem. Gek werd de arme jongen ervan. Toen we snachts bij een wegversperring een tijdje stil stonden ging opeens ales uit: de motor (die blijft normaal altijd draaien, ook bij een half uur pauze), de lichten en jawel, de muziek. Even waren we gehuld in totale duisternis en stilte. Peace at last! Tot er opeens een hoog stemmetje door de bus klonk. Toshi's buurman! De goede man zong gewoon door, muziek of geen muziek. Toshi trok het echt niet meer en riep: 'PLEASE. Can you PLEASE stop singing!!' Ik had wel bewondering voor zijn assertiviteit. En het werkte, na wat Indonesisch ge-sorry sorry sorry was de man stil. Maar na vijf minuten konden we door. Alle flikkerende toeters en (deci)bellen gingen weer aan en zo stuiterden we als een soort rare party bus in het holst van de nacht door de bergen van Sulawesi. Wunderbar!

Maar naast alle lange, bizarre, vermoeiende journeys liegen de destinations er natuurlijk niet om! (soepel bruggete, no?) Hoogtepunten op Sulawesi waren Tana Toraja en de Togean eilanden. Van de begrafenissen en dodencultus in Toraja naar de bounty eilanden, het was eigenlijk een soort trip van de dood naar het paradijs.
In Tana Toraja offeren de mensen varkens en buffels tijdens een begrafenis. De dieren begeleiden dan de ziel van de overledene naar het hiernamaals. Als toerist kan je zo een begrafenis bijwonen. Het is een enorm festijn met heel veel mensen, heel veel eten en heel veel dode dieren. Ik denk dat er wel 40 varkens over de kling zijn gejaagd toen wij er waren. En dat is nog maar een dag van de vijf. Al het vlees van de dieren wordt verdeeld over de gasten, dus naast een uitgeleide voor de dode is het ook een verdeling van eten (en welvaart). Aan de ene kant kon ik het heel afstandleijk bekijken: 'ach wat mooi al die verschillende cultuen en gebruiken, lang leve de mensheid!' maar aan de andere kant was het ook wel heel bruut. al die varkens die aan de lopende band werden geslacht en daarvoor zeker een uur vasgebonden in de zon lagen te piepen en te hijgen. Overigens viel dit nog mee, ik sprak iemand die naar een begrafenis van een soort koning was. Naast alle varkens werden er ook dertig buffels geslacht...

Na al dit geweld was het tijd voor wat schaamteloos niks doen in de paradijselijke omgeving van de Togean eilanden en Pulau Bunaken (noord-Sulawesi). Vooral de Togean eilanden zijn zo wonderschoon dat een poging het te beschrijven op niets anders kan uitlopen dan een belediging. Maar toch: een heel afgelegen eilandengroep met kleine visserdorpjes van huizen op palen, bountystranden en het helderste water in alle kleuren blauw en groen die je kan bedenken. (Het deed een beetje denken aan Expeditie Robinson omgeving. Marieke en ik konden het dan ook niet laten ons doen en alten af en toe van een voice over te voorzien: 'ondertussen op kamp Noord... Marieke heeft een kokosnoot gevonden, terwijl Janna nog steeds een vis probeert te vangen met haar zelfgemaakte speer.') Onder water zijn de coolste kleurrijkste vissen en koraalsoorten. Mijn lievelingsvis is de pufferfish. Die heeft een vierkant hoofd met grote bolle ogen waarmee hij een beetje awkward om zich heen kijkt. Verder heeft hij kleine vinnen die hij druk beweegt om zich -verlegen als hij is- te verstoppen tussen het koraal. Soms voel ik me zelf een beetje een pufferfish als ik al het eeuwige 'hello miss where you go? Transport?' of -nog mooier- 'HELLO MISTER!!!' niet meer zo goed trek en me wil verbergen onder mijn backpack. Gelukkig is dit niet heel vaak het geval. Maar mocht het zo ver zijn dan heb ik de perfecte remedie gevonden in de grote winkelcentra hier: een vette frozen cappuchino met tiramisu / chocola / oreo smaak in een anonieme koffiebar-keten a la Starbucks (maar dan natuurlijk geen starbucks..). Een paar uurtjes in quarantaine met airco, werkend wifi en Taylor Swift op de radio en ik kan er weer tegen aan :)

Inmiddels ben ik op Sumatra. Tijdens een overnight trekking in de steamy jungle zag ik Orang-Oetangs, toekans, reusachtige duizendpoten, bloedzuigers en spinnen. En nu slijt ik mijn laatste dagen in Indonesie aan Danau Toba, een enorm vulkanisch meer. Vroeger was het een hippie paradijs en de restaurants verkopen nog altijd magic mushroom omeletten. Het is hier nu vooral heel ontspannen en vol vriendelijke mensen. En dat is wel even fijn, want de laatste weken waren wat pittiger. Ik weet niet of het aan Sumatra ligt of aan het feit dat ik alleen reisde maar holy moly wat heb ik hier heftige 'we gaan het blanke meisje even afazetten'-hassel meegemaakt. In de bus vanaf Medan kreeg ik drie kwartier lang drie schreeuwende mannen over me heen 'Djanna YOU PAY MONEY NOW!!! Or get out of the bus! DJANNA NOW!!' (waarbij eentje money als many uitsprak wat het nog veel irritanter maakte). UIteindelijk heb ik hen niet betaald (want ze hadden niks met de busrit te maken) en deed ik van buiten heel stoer en vastberaden maar ik voelde me -wederom- meer een pufferfsh die zich wilde verstoppen. Natuurlijk is dit vaker gebeurd, maar als je alleen bent is het allemaal net iets pittiger. Want dan is er niemand die je er even aan herinnert dat het niet de destination is, maar... ;)

Hoe dan ook, gelukkig zijn de aaridge, bijzondere, grappige, lieve, behulpzame mensen op mijn Indonesische pad nog altijd sterk in de meerderheid en bovendien veel belangrijker en memorabeler. Eat that, stomme crooks! :)

Maar... meer dan genoeg over mij! Ondertussen ben ik natuurlijk ook heel benieuwd naar hoe het met jullie allemaal in Nederland is! En dank voor de leuke reacties weer! Ik hoop dat het goed gaat daar, dat jullie allemaal lekker veel kerstkransjes eten en gluhwein drinken en schaatsen en Home Alone 1 t/m 8 kijken en al het winterse doen wat ik mis. Keep me posted!

Veel liefs en kussen!