Mingalaba uit Mandalay!

Mingalaba! (= hallo in het Birmees)

Allereerst een heel gelukkig 2016! Hopelijk hebben jullie een feestelijk en veilig oud & nieuw gehad. De depressiefste dag van het jaar is geloof ik alweer voorbij dus nu kan het jaar echt beginnen :) Dank ook weer voor de leuke reacties en verhalen en mailtjes en appjes, het blijft heel leuk en fijn om te lezen hier in den vreemde.

Het voelt alweer een eeuwigheid geleden dat ik iets schreef en er is natuurlijk alweer enorm veel gebeurd. Hier komt een kleine selectie van avonturen, met als eerst weer een pareltje in de categorie 'its not the destination, but the journey...': mijn vertrek uit Indonesie.

Op 21 december verliet ik met pijn in het hart Indonesie. Ik had nog veel langer kunnen rondreizen in dat wonderlijke land, niet in de laatste plaats omdat elk eiland weer een wereld op zich is. Maar het visum liep af en Sarit kwam de 22ste naar Maleisie. Omdat de vliegtickets naar Kuala Lumpur opeens duur waren besloot ik de boot te pakken. Een stuk goedkoper. slechts 3 uurtjes varen en geef toe, een beetje romantisch is het ook wel. Dacht ik.

Het kopen van het kaartje is al een belevenis op zich. In het 'kantor' (een soort garage aan de weg) is niemand te bekennen behalve twee heren die met ontbloot bovenlijf op een bank hangen. Ik in mijn beste Indonesisch: 'kan ik hier een kaartje voor de ferry voor morgen kopen?' Geen reactie. Na nog drie keer vragen krijg ik nog steeds geen respons. Ik loop naar het kantoortje achter, roep beleefd 'Permisi?' (O ja, daarover: voorheen als ik personeel oid zocht in bijvoorbeeld een winkel liep ik op mijn grote wandelschoenen naar binnen en riep ik luid en duidelijk HALLO? -Lekker assertief, zo hebben we dat geleerd. Tot ik een tijdje met de Indonesische Astried reisde, die heel beleefd op de drempel van een winkel bleef staan en rustig 'Permisi' zei, met hetzelfde effect. Zo kan het dus ook...) Geen reactie vanuit het kantoor. Nog een keer de heren vragen dan maar. Vermoeid staat een op, loopt naar het kantoortje achter en komt terug in een polo shirt van de ferry dienst. Hij neemt plaats achter het bureautje en vraagt 'Wat kan ik voor je doen? Wil je een kaartje kopen?' Soms lijkt Indonesie wel een Monthy Python sketch. Maar goed, ik heb mijn kaartje!

De volgende dag vertrek ik per 'shtutle service' naar de haven. Dit klinkt fancy maar is het niet. Wanneer ik de bus betreed is er alleen nog plek op het dashboard, tegen de voorruit. In de haven -tevens grensovergang-  begint de echte stress. Het is er -zoals altijd in havens- onwijs druk en chaotisch, vol met passagiers, bagage, ferry kantoortjes en regelmannetjes. Bij de kaartcontrole is er een 'problem'. Mijn naam staat niet op de passagierslijst. Nu moet ik door de drukte naar een van de ferrykantoortjes met de mannetjes. Bij de mannetjes gaat mijn paspoort van hand tot hand, er wordt gebeld en andere mannetjes bemoeien zich ermee. Ik probeer vooral mijn paspoort in de gaten te houden (de dag ervoor bezwoer een vriendelijke politieman me NOOIT maar dan ook NOOIT mijn paspoort uit handen te geven), maar wil ondertussen ook mijn backpack niet uit het oog verliezen. We zijn immers bij een haven grens en overal waarschuwen posters tegen drugsmoggel en de doodstraf. Stel dat iemand een pakketje in mijn tas verstopt? Ik zie mezelf als staan bij de douane: 'Oh no thats not mine!' Tuurlijk meisje, zullen de heren van de douane denken. Temidden van deze chaos loop ik ook nog twee licht gespannen Fransen tegen t lijf die ik nog ken uit Tuktuk. We kijken elkaar aan en zij zeggen wat ik denk ' next time we will fly.' En toen was de overtocht zelf nog niet eens begonnen.

Na een uur varen (gelukkig met paspoort en zonder drugs) stopt de boot er opeens mee. De golven zijn terror hoog, achter het raampje flitst de horizon voorbij. Mensen zijn wat onrustig, waarom liggen we stil? En dan gaat er een hysterisch brandalarm af. Mijn buurman begint al aan zijn reddingsvest te sjorren, iemand anders zit te bidden. Ik begeef me voorzicht naar het dek. Als de boot echt vergaat, dan zit ik er tenmisnte niet in opgesloten denk ik maar. Maar gelukkig, de boot zinkt niet en na een tijdje varen we door. Hierna liggen we nog een keer of vier stil, geen idee waarom en er is geen bemanning te bekennen (en echt, ik kan veel relativeren en dingen met korrels zout nemen en lachen om vreemde situaties, maar waarom er niet even iemand uitleg komt geven of mensen rustig houdt... of is dit mijn Westerse informatieverslaving?) Na zes uur varen bereiken we eindelijk Maleisie, alwaar we twee uur in de rij mogen voor de douane. Vervolgens gaat er nog van alles mis waar ik jullie niet mee zal vervelen (geen Maleisische ringgits op zak -het is mijn eerste grensovergang deze reis he, rookie mistake-, geen werkende atm, eindeloze treinvertraging etc) waardoor ik na 14 uur reizen om 12 uur 's nachts uitgeput in mijn hostel in KL aankom. De vliegtijd van Medan naar KL is 55 minuten. Wat is nu de moraal van dit verhaal? 1) Wees voorzichtig met Indoneische boten (maar nu echt). 2) wees niet altijd gierig maar leg af en toe die extra euros neer, soms zijn ze het waard... 

Maar deze beproevingen vallen natuurlijk in het niet bij het feestje dat wacht in KL, namelijk Sarit! Wat volgt zijn twaalf heerlijke dagen in Maleisie en Thailand. Dagen vol cocktails, te scherpe curries, chillen op het strand, goede gesprekken en een intens genieten van deze oude bijzondere vriendschap. Hoogtepunt: oud & nieuw met de voetjes in het zand!

Daarna: Bangkok. Bangkok is natuurlijk gekkigheid. Ik wil hier een visum voor Myanmar regelen, wat een paar dagen duurt. ZEker geen straf, mede doordat reisbuddy Marieke en ik elkaar hier voor vijfde keer tijdens onze reizen min of meer toevallig treffen. We delen een liefde voor niks doen, oftewel op de veranda van het hostel kijken naar wat er voorbij komt. Zoals een Thai met een chiwawa in een babydraagzak op zijn borst - waarop de hosteleigenaresse in dik australisch accent roept: 'Thats why I fucking live here man, I love this shit!'. En bolbuikige expatmannen met kralenkettingen verstopt in grijs borsthaar die bij ons hostel bier met ijsklontjes drinken en roddelen over de buurt. Wij drinken vooral veel lattes van de 7Eleven en gaan naar de H&M waar we mooie winterjassen passen (echt fijn na drie maanden alleen maar in dezelfde hemdjes en shortjes lopen). Tussendoor heb ik ook nog evn mijn armpiercing eruit laten halen (was toch uit gaan groeien) , en gelijk weer een nieuwe laten zetten (ik stoot mij graag twee keer aan dezelfde steen...). Wie raadt waar krijgt een kaartje uit Myanmar! Hint: het is weer een microdermal en zit niet in mijn gezicht.

En inmiddels ben ik in Mandalay, Myanmar. Myanmar verdient zeker een eigen verhaal dus hier volgt later meer over. Alvast een sneak peview: Myanmar is het land waar ik niemand minder dan mama en Willemijn heb ontmoet, waar Wil en ik hopeloos lost in translation raakten en bijna een escort voor twee regelden en waar ik me elke dag weer verbaas over hoe het er hier aan toe gaat (van de vriendeiljkheid van de mensen tot de armoede en de houding van de regering). maar daarover later dus meer.

Het gaat in elk geval goed hier. Hopelijk is ook alles wel in Nederland, niet te koud en als het koud is dan tenminste met wat sneeuwpret. Ik drink hier een extra mangoshake voor jullie!

Dikke kussen en tot schnell! XXX